به یاد نوذر. بهادری/ آنکه چون پروانه در شعله های عشق فروتنانه سوخت


           نوذر ِ کوه های بلند
نوذر ِ دیوارهای سنگی
نوذر ِ کوره های گچ
نوذر ِ شهر ِ در حصار
نوذر ِ گورستان های متروک
نوذر ِ دختران ِ نجیب و
مردان پر غرور
نوذر ِ رگبار تند باران
و تکاپوی جمعیت
بر سقفهای  گِلی

دریغا و دردا
که آن دستان ِ مهربان
طعمۀ موریانه خواهند شد
و آن پیکر جوان
تجزیۀ خاک

**     **       **

نوذر ِ چاه های نفت
نوذر ِ شبهای یلدا و
اجاق های سرد
نوذرِ ِ سال های گرسنگی
در کلبه های تنگ و تار

نوذر ِ روزهای کار
نوذر ِ شب های تاریک
نوذر ِ آرزوهای بزرگ
در جمجمه های کوچک
در خلوت کدامین کوچه
در تاریکی کدامین شب
قلب ِ شکستۀ دخترکی غمگین را
به گِرو بُرده ای
که هنوز
بر درگاه ِ انتظار
به شوق ِ بوسه ات 
 نشسته است ، اینچنین

**     **       **

نوذر ِ مردمان پاک
مردمان ساده
مردمان ِ فقیر
و دکان های کوچک

نوذر ِ دردهای زایمان
نوذر ِ فریادهای درد
نوذر ِ آه های سرد
نوذر ِ موهای سپید
سپیده دمانی
که خون ِ تو
به پای دیوار فرو چکید
من روئیده شدم

نوذر ِ کودکان ِ ناخوش ِ عریان ِ شهر و دِه
بی که توان فریادشان باشد
در باغ سنگی
نداشتن ها و نداری ها و نبودن ها می میرند

نوذر ِ خون نیاکان
در لوله های نفت
نوذر ماه های رشند *
بر شانه های پینه بستۀ باربرها
نوذر ِ تاکسی های خالی
نوذر ِ پاهای خسته
نوذر ِ مردمان ِ همیشه غمگین
نوذر ِ شهر غنی
نوذر ِ حکومتهای مستبد
و حرف های خشن
و صدای تیرباران
من تورا می سُرایم
با چکاوک درد
در بند بند ِ استخوان هایم

من ترا می سُرایم
با تمام بغض های نهفتۀ شهر
با تمام حسرت های بزرگ
در قلبهای پیر و خسته اش
سپیده دمانی که من به آن خو گرفته ام
بوی تو دارد

**      **       **

نوذر ِ عمله های خسته
عمله های مهاجر
نوذر ِ روستاهای محروم
نوذر ِ رعد و برق های طویل
نوذر ِ شهر ارتش و تانک
نوذر ِ چکمه های وحشت
نسیم
ز جانب تو
چه افسره می گذرد

**       **   **

نوذر ِ تبسم های امید
در شب های ناامیدی
نوذر ِ پچ پچ های شبانه
نوذر ِ اندیشۀ برابری
در صبح فردا
پرندگانی که می میرند
بی که مزاری شان باشد
در کنار تو خواهند آرمید


*
  رشند جیرۀ ماهیانۀ مواد غذایی که شرکت نفت به کارگرانش می داد