و تقدیم به احمد شاملو، به پاس زحماتش در عرصه ای ادبیات
و با اقتباس از شعر ابراهیم در آتش


جویندگان ِ خورشید در شب


و آنان که فروتنانه بر خاک
فرو افتادند
ما را به برخاستن فرا خواندند
مرگ را نمی سرودند
گرچه خود ناخواسته
در کام مرداب گونه اش فرو می رفتند
شکفتن را ترانه ای سرودند
لطیف تر ز مخمل
و تصویر روشن فردا را
در ذهن خاموش باغ
با استخوان های جمجمه شان
ریشه به عمق دوانیدند

جویندگان ِ خورشید ِ شب
مُنجیان طلوع نور
نوازندگان ِ نسیم سحر
در سکوت ِ تب آلودۀ مرداب

طبل کوبان نبص روز
در میدانگاه ِ شب
کودکان را می پرستیدند و
عشق و عدالت را
و از پیکرهایشان
پلی ساختند بر رودخانۀ مرگ
از ابتدای شب
تا انتهای سپیده دمان ِ فردا

من خانۀ شعرم را
از خشت خشت نام و یادشان
بنا مینهم
و تو
هرگز فراموششان مکن

**       **     **      **


خیزش


پله، پله
بر آمدند
از گذرگاه زمان
آنان که در گلوهاشان
هر یک
فوارۀ فریاد بود


پله، پله
فرو میروند
در حفره های تاریک زمین
آنان که بر گلوگاهشان
هریک
زخمی به وسعت شکست بود